MK-677 jest długo działającym agonistą receptora greliny i stymuluje produkcję ludzkiego hormonu wzrostu (GH). Ten sulfonamid spiroindoliny jest również znany jako Ibutamoren, MK-677, L-163,191 i był wcześniej określany jako Oratrope.

W badaniu przeprowadzonym przez Jacksa i wsp., opublikowanym w Endocrinology w 1997 r., 8 beaglem podano dawkę MK-677 wynoszącą 0,25 mg/kg. Wykazało to, że poziom GH był 5,3 razy wyższy niż pierwotne wartości wyjściowe. Przy dawce 0,5 mg/kg poziom GH wzrósł 9-krotnie, a przy dawce 1 mg/kg prawie 16-krotnie (15,8-krotność wartości wyjściowych). Należy podkreślić, że dawki te podawano doustnie, a nie we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym.

Insulinopodobny czynnik wzrostu pozostawał podwyższony o 30% przez 8 godzin, co wskazuje, że MK-677 jest związkiem długo działającym, przynajmniej u psów rasy beagle. Poziom GH również pozostawał podwyższony przez maksymalnie 6 godzin. Autorzy badania zauważyli, że wzrósł także poziom kortyzolu, jednak w mniejszym stopniu niż poziom GH.

MK-677 jest nie tylko lekiem zwiększającym wydzielanie GH, ale także po podaniu doustnym aktywnym agonistą receptora greliny. Oznacza to, że ma wpływ na receptory greliny. Zhang i wsp. wyjaśniają, że grelina, „hormon głodu”, aktywuje receptor greliny (GHSR), stymulując przyjmowanie pokarmu i uwalnianie GH, a także regulując sygnalizację nagrody.

Oprócz swojej roli w sygnalizacji głodu, wpływa także na kilka innych procesów fizjologicznych, w tym na stres, metabolizm glukozy, masę ciała, funkcje poznawcze, ruchliwość jelit, apetyt, otyłość, a nawet odczuwanie bólu.

Obszerne badania Zhanga i jego zespołu dotyczące struktury chemicznej MK-677 wykazały, że związek ten naśladuje pierwsze cztery N-końcowe reszty greliny, w tym grupę oktanoilową, która wiąże się z dolnym obszarem kieszeni wiążącej ligand. Więcej szczegółów można znaleźć w ich artykule badawczym: Link do papieru

Więcej informacji na temat różnych narządów docelowych greliny można znaleźć na poniższym obrazku: Link do obrazu

W innym badaniu opublikowanym w International Journal of Molecular Sciences Jeong i wsp. podawali MK-677 myszom genetycznie predysponowanym do nadprodukcji peptydu beta amyloidu (Aβ). Białko to jest odpowiedzialne za blaszki i sploty obserwowane w mózgach pacjentów z chorobą Alzheimera. Myszy otrzymywały zastrzyki MK-677 w dawkach 0,1, 1 i 3 mg/kg przez dziesięć dni. W dwóch ostatnich grupach zaobserwowano zwiększone spożycie pokarmu, szczególnie przy dawce 3 mg/kg. Jednakże pod koniec dziesięciu dni nie było znaczącej różnicy w masie ciała pomiędzy różnymi grupami dawkowania.

Badanie wykazało, że leczenie MK-677 skutkowało zmniejszeniem odkładania się Aβ, mniejszymi uszkodzeniami neuronów i synaps oraz zmniejszeniem zmian glejowych w warstwach korowych mózgu. Ponadto naukowcy doszli do wniosku, że MK-677 zmniejsza również zapalenie układu nerwowego i neurodegenerację związaną z Aβ.